Klasztor Bonifratrów i Kościół św. Krzyża

„Dobrzy Bracia” bonifratrzy, których oficjalna nazwa to Zakon Szpitalny św. Jana Bożego, przede wszystkim słynęli ze swoich ślubów służenia chorym. Według legendy klasztor bonifratrów został zbudowany w miejscu pochówku zmarłych męczeńską śmiercią franciszkanów. W pomieszczeniach klasztoru można było jednocześnie leczyć 14 chorych mężczyzn, w większości cierpiących na choroby psychiczne. Klasztor można więc nazwać pionierem wileńskich szpitali. Tutaj zakonnicy pracowali jako pielęgniarze, a pierwszymi chirurgami byli golibrody, najmowani dlatego, że wiedzieli, jak upuszczać krew. Nie bez powodu bonifratrów nazywano szpitalnikami. Przecież szpitale – to domy opieki lub przytułki przy kościołach dla biednych i chorych.

Kościół św. Krzyża miał również moc uzdrawiającą: przy wejściu płynęło źródełko, którego woda, jak wierzono, mogła wyleczyć choroby oczu. Namalowany na fasadzie kościoła wizerunek Matki Boskiej Śnieżnej jest powtórzeniem obrazu, znajdującego się w kościele.